O, jak cudownie!

Dzisiejsze spotkanie z językiem poświęcimy samogłosce o, która w polszczyźnie litewskiej ma inną artykulację niż w języku ogólnym. Jest ona wymawiana jako labializowane, czyli uwargowione o, np. uona, wuoda, uon, tj. podczas jej artykulacji wargi są bardziej wysunięte ku przodowi i bardziej zaokrąglone niż w języku ogólnym, co powoduje, że jej wymowa podobna jest do litewskiego dyftongicznego o lub rosyjskiego o. Należy także podkreślić, że labializacja (zjawisko poprzedzania samogłoski o niezgłoskotwórczym u, zwykle osłabionym) występuje też w dialektach rdzennie polskich, np. w dialekcie śląskim, małopolskim, wielkopolskim. W tym miejscu warto zaznaczyć, że labializowane o wymawiane jest właściwie przez zdecydowaną większość inteligencji polskiej na Litwie, w tym też przez niemałą liczbę polonistów.